Blog

Laatst liep ik voor het eerst een labyrint. Mensen vertelden over hun bijzondere ervaring tijdens het lopen van het labyrint in Chartre. Voor mij dus in de Broederenkerk in Deventer de eerste keer. Gelegd was het labyrint door Wilma Vermeulen, eenvoudig met een wollen draad. Het labyrint bestond uit twee heel verschillende materialen, wol en steen. Ik neem jullie graag mee op mijn reis. 

Eerst hebben we ieder een labyrint getekend, lijnen met elkaar verbonden, een kruis met ronde lijnen, steeds een punt verder gekozen. Ik zag langzamerhand het labyrint ontstaan. Daarna volgden we het kleine labyrint op papier met ons vinger. Door innerlijk mee te bewegen ontstond het eerste gevoel van een acht, een lemniskaat van een labyrint. Een lemniskaat, een teken, beweging van oneindigheid, het buiten en binnen verwevend. 

Na het tekenen konden we zelf een klein labyrint leggen op de grond. Bouwen en het ontstaan beleven, erg leuk. En dan….. we gingen als groep om het labyrint staan en namen verbinding met elkaar op, we creëerden een binnen en een buitenruimte om het labyrint. Het labyrint lag binnen, de rest van de kerk was buiten. Wilma nodigde ons uit met een wens of gedachte door het labyrint te lopen of alleen met aandacht voor wat je kon ervaren. 

Stap voor stap wandelde ik naar binnen. Het midden was duidelijk en altijd in zicht. Eerst ging het van buiten naar binnen; en dan, plotseling had ik het gevoel dat ik weer naar buiten ging. Deze waarneming herhaalde zich enkele keren. Ik ervoer meer binnen zijn en dan weer naar buiten gaan. Wat we eigelijk met de lemniskaat al gezien hadden. Het was bijzonder te beleven. Het midden kwam toch steeds dichter bij en ja opeens stond ik daar, in het midden. Wilma had de vier windrichtingen gelegd in het centrum. Na een korte stilte liep ik weer de weg naar buiten, binnen – buiten. Het werd een geheel, binnen kwam dicht bij het buiten en andersom.

Ik kwam uit het labyrint en voegde me in de cirkel van de groep, onderdeel van de scheiding van het labyrint en de kerk. Ik was ontroert kon niet direct plaatsen wat er gebeurde, was erg geraakt en stil. 

Binnen en buiten is zo dicht bij elkaar. Als we een verbinding kunnen scheppen met ons wezen en de kosmos worden we opgenomen in een groter geheel. Dat geheel te voelen is een bijzonder geschenk. 

“Er moet eerst orde zijn voor er chaos kan ontstaan, en eerst stabiliteit voordat er iets kan wankelen. Zo kijken kinetische kunstenaars naar structuur. Met structuur kan je ruimte of je blikveld organiseren. ……”  Deze tekst staat bij de tentoonstelling ‘actie – reactie, 100 jaar kinetische kunst’ in de kunsthal in Rotterdam.

Bewegende installaties, schilderijen en objecten met gestolde beweging. Een bewegende installatie laat je reageren, meegaan, er ontstaat een samenspel. Bij een schilderij of object waar de beweging “gestold” is kan je zelf bewegen en zo in interactie komen met het kunstwerk. Het is wat je er zelf mee doet. Net als in het leven is de reactie en hoe je omgaat met de dingen die gebeuren afhankelijk van jou. Jij hebt de keuze.

Een kunstwerk wat mij erg intrigeerde: vier ronde draaiende schijven met spijkers erop, ze draaien met verschillende snelheiden. De lichtinval verschilt. Het is boeiend te zien hoe de stabiele lichtinval bij de ene schijf maakt dat ik eerst niet zie dat de schijf beweegt. Kijk ik naar de schaduw van de spijkers komt de beweging vanzelf te voorschijn.

Vragen komen in mij op. Is het zo als ik denk? Zie ik echt wat ik zie, een ander ziet het toch net anders? Samen kom je verder. Ieder ziet zijn eigen waarheid, reageert vanuit zijn persoonlijke ervaring.

Laatst heb ik een muziekstuk gecomponeerd bij een schilderij. Actie – reactie, het schilderij bracht mij in beweging om muziek op te schrijven, te creëren. Door mijn muziek komen de luisteraars in een nieuwe beleving,  komen ze op nieuwe gedachten. Het schilderij begint te leven. Iedereen krijgt een eigen verhaal erbij. Twee reacties die ik al kreeg: Bij de een begon de danser te bewegen, de ander wachtte dat de deur dicht ging, wat niet gebeurde waardoor ze onrustig werd.

Nieuwsgierig? Luister hier

Hoe word jij meegenomen in de muziek en het schilderij? Ontstaat er een verhaal?

Wat mij weer duidelijk werd bij de tentoonstelling en het maken en delen van deze muziek, ieder mens is uniek, neemt waar vanuit zijn ervaringen, zijn belevingen. Ieder mens heeft zijn waarheid. Je geeft iets in de wereld en weet niet wat je terugkrijgt of hoe het verder gedragen wordt. Dat maakt communicatie niet altijd makkelijk, wel interessant. Laat ons goed luisteren, open blijven en bewust zijn dat iedereen zijn waarheid met zich meedraagt, dat brengt ons dichter bij elkaar.

Twee stellingen hoorde ik tijdens het kunstcafé met het thema kleur.

“Wit is de kleur waar alle kleuren inzitten”.

“Wit is geen kleur”.

Samen met Laura Stone – Another Time Duo – werd ik gevraagd voor het muzikale intermezzo tussen de twee lezingen tijdens het kunstcafé. Het thema was kleur. 

In eerste instantie komt mij als musicus natuurlijk de klankkleur van het instrument. Bij de alt-dwarsfluit welke ik bespeel verheug ik me altijd weer op de zo diverse mogelijkheden een klank te voorschijn te toveren.

Een ruwe klank, een compacte klank, een klank met veel lucht, een klank gevuld met de klank van mijn stem, een plopje of een flopje, er is zoveel mogelijk. De klanken kunnen variëren van heel zachte whistle tonen tot een ritmische klank met beat boxen. Ook bij piano door Laura bespeeld zijn de diversiteiten mogelijk. Ze worden op andere wijze uitgelokt.

Maar wat is dan wit, een witte klankkleur? Een toon waar alles inzit of misschien de leegte, de rust tussen de tonen? Het kan voor iedereen weer anders zijn, zoals de twee hierboven genoemden stellingen. Juist de verschillende zienswijzen over het onderwerp maken het gesprek erover boeiend.

(meer…)

Het bos is nu prachtig. De bladeren, het groen, het licht van de zon schijnt er doorheen. Zie je het voor je? Er ontstaat een verbinding tussen alle bomen en struiken. De verticaliteit van de stammen verbindt zich met de horizontale lijnen van de takken met hun bladeren.

De afgelopen weken ging ik regelmatig wandelen in het bos. Eerst stond iedere boom voor zich, ze kwamen omhoog uit de grond die nog vol lag met bruine bladeren van het afgelopen seizoen. De stammen rekten zich naar boven, de zon speelde met licht en schaduw rond de boomstammen en takken. Een gevoel van diepe rust en stilte overkwam mij. Ik voelde me in de verticaliteit zoals een wandelende boom.

(meer…)

Wat in mij opkwam was communiceren. De instrumenten communiceerden met elkaar en met mij. Hoe functioneert dat tijdens communicatie tussen mensen en in de wereld?

(meer…)

Serendipity is het Engelse woord voor serendipiteit, wat betekent het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders.

Je hebt het zeker al eens meegemaakt, je loopt door de stad, denkt nergens aan en plotseling sta je tegenover een vriend die je al langer wilde spreken. Of je bent hard op zoek naar iets en komt met iets heel anders naar huis. Iets wat heel belangrijk is. Dat is serendipity. Een toeval die geen toeval is iets en wat je wel toe valt.

Sinds een paar maanden sluit ik regelmatig aan bij een online serendipity cirkel. Ik werd uitgenodigd door een vriendin en wist niet wat me te wachten stond. Ik was nieuwsgierig en deed mee. Op afgesproken tijd, de computer klaarzetten en inloggen, in de “virtuele ruimte” elkaar ontmoeten. Grappig, ik kan de foto’s van de mensen op mijn computer zo ordenen alsof ze in verschillende verdiepingen van een gebouw staan. Het is net zo als in een appartementencomplex. Je bent met elkaar verbonden en toch niet in de zelfde ruimte.

(meer…)

In mijn jeugd in Zwitserland, ging bij ons thuis de deur van de “kerstkamer” pas open als de boom helemaal mooi opgetogen klaar stond. In de donkere kamer verspreidde zich het warme licht van de echte kaarsen in de boom. De kerstbollen weerspiegelden het licht.

Ik voel nog hoe ik naar binnen mocht en versteld stond over de schoonheid van de boom en de bijzondere sfeer in de ruimte. Versteld staan, “staunen”, dat is wat een kind nog zeer goed kan en wat we als volwassenen toch een beetje hebben afgeleerd. “Oh ja, dat ken ik…, zo is dat…, na ja…… we hebben snel een antwoord klaar. Versteld staan, “staunen” is met een emotie verbonden, we zijn misschien eerst verrast, kunnen wat we meemaken niet begrijpen, krijgen een innerlijke onrust. Laten we deze emotie toe, kunnen we van binnen uit ageren, verbonden met onze kern. Versteld staan houdt voor mij altijd in dat je kort stil staat en helemaal opneemt wat er gebeurd. Vanuit dit moment kan een vraag ontstaan en de mogelijkheid iets nieuws te leren.

Ik wens dat jullie in de komende tijd versteld kunnen staan van dingen, met verwonderende ogen kunnen kijken en opgaan in de natuur en de natuurlijke processen van het jaar.

Het voorjaar is er weer, de natuur ontwaakt! We hoeven er niets aan te doen. We mogen ons verwonderen, nieuwsgierig kijken, ruiken en luisteren. Er openbaart zich van alles. De zon lokt naar buiten. We zetten onze deuren open in huis en in onszelf en laten de frisse voorjaarslucht naar binnen. Een nieuwe verbinding ontstaat, binnen en buiten begroeten elkaar. Geniet van de prikkels, neem ze op en laat ze werken.

(meer…)

Januari 2017 is voorbij. Tussen kerst en oud en nieuw heb je de heilige nachten; de helende nachten ook genoemd.
Ik heb me voorgenomen veel de natuur in te gaan en aandacht te schenken aan wat er om me heen is. Waar begint de natuur? In je tuin,  bij de voordeur, de straat of pas in het bos. Ik wandelde langs de IJssel, het was al donker, rechts van me de straat de lichten van de auto’s, links de donkere IJssel. Dat is wandelen tussen natuur en cultuur.

Als ik de voordeur uitstap sta ik op de stoep naast de straat. De lavendelstruik van mijn buurman ernaast. Iedere keer als ik langsloop en er tegen aan kom komt de geur van lavendel naar me toe. Heerlijk.

Loop ik naar het station kom ik langs een speeltuin, een klein grasveld. Deze natuur bloeit en groeit dicht bij de cultuur. Het is alsof ze wil zeggen, kijk, sta stil, ik ben er altijd.

Wat gaat er gebeuren als we aandacht schenken aan de kleine natuur rondom ons tijdens het dagelijks leven. Wie weet ontdekken we iedere dag iets nieuws? Het ritme van de natuur kunnen we meenemen in ons leven. Het is alles dicht bij elkaar, groei, bloei, vergaan, stil zijn en kracht verzamelen voor een nieuwe beginnend cirkel.