
labyrint
Lopen
De weg
Gaan, zoeken, vinden
Met aandacht, stap voor stap
ZIJN
Laatst liep ik voor het eerst een labyrint. Mensen vertelden over hun bijzondere ervaring tijdens het lopen van het labyrint in Chartre. Voor mij dus in de Broederenkerk in Deventer de eerste keer. Gelegd was het labyrint door Wilma Vermeulen, eenvoudig met een wollen draad. Het labyrint bestond uit twee heel verschillende materialen, wol en steen. Ik neem jullie graag mee op mijn reis.
Eerst hebben we ieder een labyrint getekend, lijnen met elkaar verbonden, een kruis met ronde lijnen, steeds een punt verder gekozen. Ik zag langzamerhand het labyrint ontstaan. Daarna volgden we het kleine labyrint op papier met ons vinger. Door innerlijk mee te bewegen ontstond het eerste gevoel van een acht, een lemniskaat van een labyrint. Een lemniskaat, een teken, beweging van oneindigheid, het buiten en binnen verwevend.
Na het tekenen konden we zelf een klein labyrint leggen op de grond. Bouwen en het ontstaan beleven, erg leuk. En dan….. we gingen als groep om het labyrint staan en namen verbinding met elkaar op, we creëerden een binnen en een buitenruimte om het labyrint. Het labyrint lag binnen, de rest van de kerk was buiten. Wilma nodigde ons uit met een wens of gedachte door het labyrint te lopen of alleen met aandacht voor wat je kon ervaren.
Stap voor stap wandelde ik naar binnen. Het midden was duidelijk en altijd in zicht. Eerst ging het van buiten naar binnen; en dan, plotseling had ik het gevoel dat ik weer naar buiten ging. Deze waarneming herhaalde zich enkele keren. Ik ervoer meer binnen zijn en dan weer naar buiten gaan. Wat we eigelijk met de lemniskaat al gezien hadden. Het was bijzonder te beleven. Het midden kwam toch steeds dichter bij en ja opeens stond ik daar, in het midden. Wilma had de vier windrichtingen gelegd in het centrum. Na een korte stilte liep ik weer de weg naar buiten, binnen – buiten. Het werd een geheel, binnen kwam dicht bij het buiten en andersom.
Ik kwam uit het labyrint en voegde me in de cirkel van de groep, onderdeel van de scheiding van het labyrint en de kerk. Ik was ontroert kon niet direct plaatsen wat er gebeurde, was erg geraakt en stil.
Binnen en buiten is zo dicht bij elkaar. Als we een verbinding kunnen scheppen met ons wezen en de kosmos worden we opgenomen in een groter geheel. Dat geheel te voelen is een bijzonder geschenk.