Laatst heeft me een goede kennis verteld hoe het was toen ze nog niet zo lang in een stad woonde en de eerste keer iemand ontmoette die haar kende, “ja nu voel ik me niet meer zo vreemd in deze stad” zegt ze.
Mijn eigen ervaring kwam naar boven. Vanuit Zwitserland naar Nederland gekomen, ben ik in Deventer gaan wonen. Een vreemde taal, een onbekende stad en geen mensen die ik kende. Wandelen door de straat betekende voor mij; nieuwsgierig alles bekijken en luisteren naar de klanken om me heen. Op een dag dan de eerste ontmoeting met, “hoi Veronika”, ja iemand sprak me met mijn naam aan, iemand die ik al een beetje kende. Ik had een gevoel van vreugde, herkend worden en me thuis voelen.
Wat maakt dan dat we ons thuis voelen? Is het gezien en herkend worden door mensen? De omgeving eigen maken? En waar begint je omgeving, in je stad, in je huis of zelfs in je lichaam? Gaat het van buiten naar binnen of andersom?
Ik denk om naar binnen te komen is het belangrijk om buiten te beginnen, met je lichaam, je stem en je adem die beide verbindt. Het éne kan niet zijn zonder het andere, een binnen ontstaat als er ook een buiten is, anders is het volgens mij leegde.
Op het moment zijn we aan het verhuizen. Het nieuwe huis eigen maken. Vanuit de lege ruimtes laten we ons inspireren wat er wil ontstaan. De sfeer die we meebrengen mengen met het bestaande. Benutten van de structuur die er is en onze eigen ideeën creëren.
Het mooie aan het verhuizen is, je gaat opnieuw beginnen. Vol ideeën en verwachtingen in je nieuwe huis intrekken. Ik zie het als een begin, net zo als een kind wat vanuit goed vertrouwen de wereld gaat verkennen, grenzen leert kennen en zichzelf ontwikkelt. Een kind laat zich leiden door zijn gevoel en vertrouwen, door wat het tegenkomt en waar het door aangetrokken wordt.
Als volwassene is dat anders, net zo als je langer in een huis woont. Je creëert gewoontes, weet je plekken te vinden zonder altijd eerst te voelen of het goed is en waar je aangetrokken wordt. Je hebt je structuur van buiten af (maatschappij, familie, sociale netwerk) en van je eigen waarden. Hoe zit het met het creëren van nieuwe dingen? Met de nieuwsgierigheid van het kind? De speelsheid iets te verkennen tot je aan je grenzen stoot?
Graag geef ik een experiment mee, de “woorden-waterval”. Een begin de speelsheid en plezier in het ontdekken weer te ervaren en een nieuwe “luisterblik” te creëren. In de stem hebben we ook gewoontes gecreëerd. We hebben onze intonaties, uitdrukkingen, zinnen die we regelmatig gebruiken. Ga uit op onderzoek en ervaar meer vrijheid met je stem.
Woordenwaterval:
Praat hardop, zonder na te denken. Praat als een waterval, woorden die komen, ze hoeven niets te betekenen. Misschien merk je dat je stem eigelijk veel sneller is dan je gedachten. Neem een onderwerp, wat heb je net gedaan, wat ga je doen vandaag? Laat het klinken. Neem verschillende talen door elkaar, speel met toonhoogten.
Misschien blijf je op een letter staan, eindig je op een klank of met een chaos van klanken. Laat het komen zonder te weten waar het naartoe gaat, geniet er van. Luister daarna naar de stilte, wat is ontstaan om je heen en in je zelf, hoe voelt het?
Laat je me weten hoe het was? Of laat een reactie achter.
0 reacties